Whistler naar Vancouver Island

Vandaag wordt een reisdag.

Van Whistler naar Vancouver Island en daar door richting het Noorden naar het plaatsje Telegraph Cove in de Hidden Cove Lodge. Nog langere reis dan gisteren - (en ook een nog korter verhaal. )

Vroeg opgestaan, ontbeten en om 08.00 uur vertrokken. Dit, omdat we de reeds gereserveerde boot niet mogen missen. Het is 8 graden. Bij het inladen van de auto mijn rug geblesseerd. Helaas, maar we moeten vandaag ruim 455 kilometer rijden. Dit is de investering die we moeten doen om daarna drie dagen op een fantastische plek te verblijven. Dus rijden, rijden, rijden, gelukkig ruim op tijd voor de ferry van West-Vancouver naar Nanaimo op Vancouver island. Grote ferry en de overtocht duurt ruim 1,5 uur. Na aankomst eerst een paar kilometer door het stadje waar we boodschappen doen voor het ontbijt en een partijtje pijnstillers. En dan ruim 80 kilometer door dunbevolkt gebied, waar kort voor ons een klapper van een aanrijding gebeurd en dit de volledige weg versperde. De hulpdiensten waren snel ter plaatse. Geen idee hoe lang we daar vast zouden staan, maar we zijn vanmorgen juist zo vroeg vertrokken omdat we in het daglicht moeten zoeken naar onze eindbestemming. Dus blijven wachten is geen optie. We besluiten achter enkele andere (lokaal uitziende) trucks aan te rijden die ons via stoffige bospaadjes een aantal kilometer verder weer op de hoofdweg brengen. Dan weer 125 kilometer door bossen, langs rivieren en bergen. Nog even tanken bij een van de laatste tankstations en weer 75 kilometer waarin we nauwelijks verkeer tegenkomen en al helemaal geen bebouwing. 

Op een gegeven moment moeten we bij kilometerpaaltje 355 de snelweg af om vervolgens zo'n 12 minuten over een grindpad te rijden, totdat we bijna de zee inrijden. Dan begrijpen we waarom dit verblijf "Hidden Cove" heet. Het ligt verborgen om de hoek aan het einde van de weg en je waant je na al die honderden kilometers aan het einde van de wereld. We checken in bij de receptie en ons huisje staat een honderd meter verder in de baai. Als we aankomen bij ons huisje vlucht een zwarte beer weg en blijft vervolgens op een twintigtal meters brutaal naar ons staan kijken, zie foto. (Wij kijken brutaal terug, maar hij is niet echt onder de indruk)

Het huisje is erg knus en het uitzicht is adembenemend en het mooiste wat we tot nog toe gezien hebben, sterker nog een soort ideaal beeld, zie foto's. Voor ons in het water is een otter bezig wat schelpdieren van een rots af te krijgen. We laden de spullen uit en daarna gaan we eten in het restaurant. Onze huisjes zijn zelfvoorzienend, maar je kunt dus wel bij de lodge eten. Tijdens het eten zien we aan de overkant nog een andere zwarte beer rondscharrelen aan de kustlijn. Oftewel veel beerachtige dingen inclusief onze serveerster, een circa 65 jarige vrouw met een stem als van een beer (die ook rookt en whiskey drinkt). Na het eten krijgt Frans van Ma een rugmassage die de pijn wat wegneemt. Daarna drinken we thee op onze eigen terras met uitzicht op de baai. Morgen hebben we een rustdag en gaan we lekker genieten van dit paradijsje. Met een beetje mazzel kunnen we de dolfijnen voorbij zien zwemmen vanaf onze porch.