Vancouver en familie

Ma's bijzondere dag. 

Ma is vanmorgen gaan zwemmen in het hotel zwembad terwijl wij rustig aan deden. Het ontbijt was niet inclusief bij het hotel, dus besloten we naar Denny's te gaan. Dit is een Amerikaanse voedselketen, waar je uitgebreid ontbijt, met eieren, toast, hash browns en pancakes kunt krijgen en waar wij op Curacao nog wel eens gingen eten. Ja en aangezien Ma toch al kennis had gemaakt met de Subway gisteren kon dit er ook nog wel bij. Ze gaat trouwens erg met de tijd mee, ze heeft een iphone 7 aangeschaft voor we vertrokken, appt met kinderen en kleinkinderen, maakt panorama foto's en als we tegenwoordig ergens naar binnen gaan vraagt ze dan ook meteen: Hebben ze hier wifi? 

Dus lekker ontbeten en daarna gelopen naar de opstapplaats bij het water en met de watertaxi overgestoken naar Granville Island, met o.a. de Public Market. Daar zijn veel winkels, een overdekte markt met vers fruit, verse vis, vlees en allerlei andere lekkernijen en ook snuisterijen, kleding en van alles en nog wat. Gewoon gezellig met mooi uitzicht op de skyline en als achtergrondmuziek een live doedelzakspeler. Daarna weer met de boot overgestoken en besloten we te voet langs het strand, de 3,5 kilometer boardwalk naar het beroemde Stanley Park te lopen. (Een beetje Yin om de Denny's van vanmorgen goed te maken) Langs de kustlijn stonden zelfs enkele palmbomen, mensen waren aan het kayakken en het was zo'n 21 graden. Na een half uurtje bleek dat we zelfs te ver waren gelopen en al een stuk in het park zaten en een stukje omgelopen waren. Ons doel was de bekende grote totempalen verzameling. Dat bleek nog een paar kilometer verder te zijn en Karen en ik waren er wel voort klaar mee met dat wandelen. (Ik omdat ik gisteren ook al 8 kilometer gelopen had en Karen had niet de juiste schoenen aan) Uiteindelijk was het ruim de moeite waard om de verzameling te bewonderen. Er zaten totempalen tussen van wel 9 meter en het park was erg mooi. Nu nog de terugweg; Karen en ik waren niet van plan nog een stap te zetten, maar we stonden wel 5 kilometer van ons hotel in het park. Ma wilde nog wel een stukje lopen, maar uiteindelijk hebben we een taxi gebeld en ons naar het hotel laten brengen. Even de vliegtickets voor morgen laten uitprinten en een half uurtje met de vermoeide beentjes omhoog. Daarna kwam het bijzondere van vandaag. Ma ging haar neef Nico ontmoeten. Die is nu 82 jaar oud en woont al 62 jaar in Amerika en Canada. Ze heeft hem sinds hij 20 was niet meer gezien of gesproken. Ze zijn samen in Indonesië en daarna Nederland opgegroeid. Nico en zijn vrouw Linda verwachten ons en het is een bijzonder weerzien, waarin hun familie en hun gemeenschappelijke periode in Indonesië en Venray het hoofdonderwerp zijn. Ook was er meteen herkenning voor ma en Karen, hij leek erg op opa Min (vader van ma en opa van Karen). Nico is een Ornitholoog en zijn vrouw bioloog. De uren verstrijken onder het genot van thee en homemade koekjes. Daarna  hebben ze ons mee uit eten genomen in hun favoriete Thaise restaurant. We hebben honderd vragen over hoe dingen in Canada gaan met school, werk, pensioen, studie en sociale zekerheid. Verder vertellen wij wat we allemaal hebben gezien in Canada. Daar komt uit naar voren dat we geen bevers hebben gezien en zij weten een plekje waar we s' avonds bevers kunnen spotten als we heel stil zijn en geduld hebben. 

Zo gezegd zo gedaan. Na een kwartiertje rijden en een kwartiertje lopen staan we aan een riviertje wat in een meer uitkomt, vol met waterlelies en Canadese ganzen. We staan doodstil, praten niet. Een kwartier voorbij, .. een half uur voorbij. (ik krijg kramp in mijn been, en Karen krijgt ruzie met de muggen) drie kwartier voorbij. Ik zit net te bedenken dat ik door drie kwartier doodstil naar waterlelies staren wel voldoende yin heb opgebouwd om morgen weer naar Denny's te mogen, als een rimpeling het wateroppervlak verstoord. Het is dan 21.30 uur in de schemering. Ja hoor daar zwemt er een, alleen zijn koppie boven water. Ze zijn erg schuw en zodra hij ons kennelijk ziet duik hij onder. Kort daarna komt er nog een bever aan zwemmen, die vlak voor ons door zwemt en als hij ergens van schrikt, springt hij omhoog uit het water en slaat met een harde klap met zijn brede staart op het wateroppervlak. Daarna zijn ze niet meer te zien. Terug naar het huis van Nico en Linda waar we afscheid genomen hebben. Geen idee of we elkaar ooit nog zien, maar het was heel fijn en bijzonder ze ontmoet te hebben. Terug door nachtelijk Vancouver naar het hotel en de laatste avond in Canada is een feit. Morgen vliegen we terug en zit de vakantie er alweer op. Vrijdagmiddag arriveren we in het hopelijk minder warme Nederland en zullen we ons laatste blog schrijven om deze geweldige vakantie af te sluiten.