Kananaskis

Goed geslapen ondanks dat we met zijn tweeën in een klein bedje liggen. Gelukkig heeft Karen niet gedroomd over grizzly beren, anders was ik wel het bed uit gegooid. 
De beheerders hebben een heerlijk ontbijtje voor ons gemaakt en adviseren ons over de route voor deze dag. Op basis van de weersverwachtingen besluiten we vandaag de "Kananaskis loop" te gaan doen. 
Een ronde van 176 kilometer lang waarvan de helft op "dirtroad" oftewel gravelweg, erg stoffig dus. 
Deze loopt door een gigantisch bergachtig natuurgebied, waar je allerlei soorten "wildlife" tegen kunt komen. (let op het woordje "kunt") We laten in de winkel wat sandwiches maken voor onderweg want er schijnt nauwelijks iets te krijgen zijn. Nog even de auto afgetankt, (want 80 kilometer van de bewoonde wereld een auto moeten duwen doet mij teveel denken aan de trip van Amsterdam naar Dakar die we het afgelopen jaar gemaakt hebben.) Net buiten Canmore bezoeken we het Olympisch trainingscentrum voor de biathlon. Ze zijn bezig met het schieten en de ski's zijn vervangen door lange dingen met wieltjes. Bijzonder om dat mee te maken en brutaal scharrelen we daar een beetje tussendoor alsof we daar thuishoren, zie foto's en video. Daarna het echte adembenemende berggebied. Vandaag wordt een dag van oehs en aaahs! Echt plaatjes voor in de natuurfilms van Sir David Attenbourough. Ze zijn niet in een foto te vangen. Daarom proberen we het met panorama foto's te doen. 
Telkens zien we bordjes : 3 km pas op voor Elanden, pas op voor Beren, pas op voor van alles en nog wat, maar we zien gewoon 100 kilometer niets aan wildlife, helemaal, nada, rien, nothing, nichts, niks. Het enige wat we zien zijn van die grappige beestjes die wij stokstaartjes noemen (omdat ze heel nieuwsgierig overeind staan net als die beestjes in Zuid Afrika) maar die gewoon groundhogs blijken te heten. We gaan koffie drinken bij de Mount Engadine Lodge. Een mooi houten gebouw in the middle of nowhere. We zijn de enige gasten. Het haardvuur wordt voor ons aangestoken terwijl het buiten licht hagelt en we binnen aan de koffie en thee zitten. Erg mooi en we moeten Karen dan ook aan de oren meetrekken anders had ze er nu nog gezeten. Daarna onderweg nog even gestopt voor een sneeuwballengevecht, dit terwijl de zon vrolijk schijnt. Even verderop zijn we bij de picknicplaats Sawmill gaan zitten om ons bammetje op te eten, terwijl we van het uitzicht genieten, zie foto's. Onwerkelijk zo mooi en dat wij er middenin zitten. Vervolgens weer veel kilometers met bordjes die vanalles beloven: let op voor dit, let op voor dat....(promisses, promisses) waarna we aankomen bij het Panoramapunt tussen het Upper- en Lower Lake. Met als uitzicht het azuurblauwe water tegen de lichtgroene berghellingen met daarbovenop (als een dotje slagroom) de witbesneeuwde bergtoppen, weer zo adembenemend mooi!
Daarna het "Peter Lougheed Visitor Centre" bezocht met (aldus naar zeggen) de grootste populatie grizzly beren van Canada, maar je voelt hem al aankomen.... geen beer te zien. We sukkelen heel de dag al met een vaartje van 35 km in de auto door het reservaat, want we willen niets missen. Imponerend zijn de resten van de overstromingen van 2013 waarbij hele bossen en wegen zijn weggevaagd. 
Aan het einde bezoeken we nog de ski-pistes van de Nakiska Ski Area van de Olympische spelen uit 1988. Wat nu natuurlijk allemaal kale stukken groen op de berghellingen zijn. 
Gelukkig zien we daarna op de highway 1A nog een aantal bergschapen. Kunnen we in ieder geval iets van ons lijstje afstrepen. 
Niets spannends vandaag? Nee niet echt, hooguit hoe het eten zou smaken uit de supermarkt. Als in het Cruijfiaans te zeggen: "elk nadeel heb zijn voordeel", wat is er dan positief aan dat we vandaag geen wild gezien hebben? Nou dat het gisteren dus heel speciaal was dat we wel een beer gezien hebben! Er staat er nooit eentje op je te wachten zoals in een dierentuin of park. 
Verder was het een heerlijke rustige dag en hebben we ontzettend genoten van de mooie natuur. 
Na het eten gingen Karen en ma nog even wandelen naar de rivier, hier 200 meter vandaan, met natuurlijk de bearspray in de hand. Frans bleef thuis, die was er even klaar mee na 7 uur gereden te hebben. Ze gingen op zoek naar de visarend (Osprey) die daar zou broeden. Na lang wachten werd hun geduld beloond en zag Karen hem aan komen vliegen en even later zagen ze hem zitten op een hoge paal vlakbij het nest. Morgen gaan ze terug in de hoop betere foto's te kunnen maken en vooral de spanwijdte te kunnen zien en misschien wel filmen. Nu allemaal weer veilig terug in de B&B, waar we zo ons bed induiken, benieuwd naar de dag van morgen wat die ons zal brengen.