Ho Chi Minh City & Cu Chi Tunnels

We worden om 07.30 uur opgehaald, na een oké ontbijtje. John is de naam van onze gids. Hij is geboren in 1994, Year of the dog: Reliable, faithful, talk to much. Hij heeft wel humor en lekkere zelfspot. We zijn met een groep van 7, uit Sri Lanka, Italië, Canada en Japan.

Vandaag op zondag kunnen kinderen kiezen educatie dag of thuis blijven. Er waren heel veel kinderen die hadden gekozen voor educatie dag, gaat meestal over de oorlog, de geschiedenis. Het was daarom ontzettend druk!

Kinderen staarden ons aan, maakten hartjes en zwaaien. Ze roepen de hele tijd naar mij “you’re beautiful”. Heeft te maken met dat je groot bent, blauwe ogen en buitenlands. Als ik ergens even zat, kwamen ze speciaal langs om dat even te zeggen 😅.

1e bezoek War Remnants Museum, veel foto’s van de oorlog binnen en buiten oorlogsmaterieel van de Amerikanen. Het gaat vooral ook over de effecten van Agent Orange, het pesticide wat de Amerikanen tijdens de oorlog gebruikten. Dit was om de bomen te ontbladeren zodat ze de vijand konden zien. Datum 10-10 is de dag voor de agent orange victims, 10 vingers en 10 tenen. De schoolkinderen zitten overal netjes in groepjes bij elkaar te luisteren. 

Het is erg warm (36 graden) en heel benauwd daar binnen met al die mensen op een kluitje. Volgende stop Notre Dame Cathedral, die helaas in de stijgers staat en de historic Central Post Office uit de Frans Koloniale tijd. Als laatste gaan we naar de “Independence Palace” waar de president van Zuid Vietnam woonde, in heel veel weelde.

Je kijkt vanuit daar recht op de duurste straat van HCMC: 1m2 kost 120.000 US dollar. 

Gids verteld nog als men geld wil checken of het echt is, als 1e biljet opfrommelen en dan weer loslaten, moet het glad blijven, als 2e foto van HCMC moet erop staan en het getal 500.000 die voel je.

Daarna gaan we lunchen in een lokaal restaurant. 

Volgende stop werkplaats waar slachtoffers Agent Orange (taste DNA aan, werkte generaties door), aan het werk zijn om mooie art te maken.

Daarna de Cu Chi tunnels, nog zo’n 50 minuten rijden. Gelukkig daar niet zo druk. Bij de 1e beste verborgen deksel van een tunnel, deed de gids (die behoorlijk stevig was) voor hoe dat ging. Toen vroeg hij of er nog iemand anders dat wilde doen en jullie raden het al, dat was er maar 1, zie video. Toen Frans weer eruit kwam kreeg hij te horen dat het niet verstandig was om daar de tunnel in te gaan, vanwege slangen, schorpioenen en spinnen 😬.

Vin Moc tunnels zijn om te beschermen, die waren ook wat hoger (155 cm)

Cu Chi tunnels zijn om te vechten en die zijn erg laag (130 cm). Voorover gebukt loop je daar doorheen.

Er was iets wat leek op een termieten heuvel, met een gat erin, waar ze met bamboe rietje konden ademen, honden roken dit, daarom strooiden ze chili poeder om de geuren te maskeren.

Sandalen droeg men achterstevoren om de vijand om de tuin te leiden. Dat het leek dat je de andere kant op liep. 

Je kon hier ook schieten, zie bord waar je uit kon kiezen. Frans koos voor de AK47. Wat een herrie, daarom oorbescherming op, het was wel een beetje spooky als je daar zo rond liep met die geweerschoten op de achtergrond. 

En toen kwam het moment, wie wil er een tunnel in? De 2 jongsten van de groep en Frans natuurlijk 😳. Het was een 40 meter lange tunnel, in het begin ging het nog wel, maar al gauw 1.30 meter hoog. Je merkt aan je ademhaling dat je benauwd wordt. Ik was zo wijs om het niet te doen met mijn claustrofobie. Niet praten en lachen anders krijg je zuurstoftekort, werd ons verteld. Frans kwam eruit en zei: dat is nog eens tunnelvisie 😉. Het is allemaal wel een eenzijdig verhaal, de Vietcong worden gezien als helden en de Amerikanen zijn de boosdoeners. Alleen maar verliezers deze oorlog! Sowieso iedere oorlog, vooral met wat er allemaal gebeurd om ons heen nu! 

Terug naar het hotel en helemaal uitgeblust vallen we op bed. Frans bedenkt nu dat het misschien toch niet zo slim was, terwijl hij naar de badkamer strompelt. Hij leert het ook nooit!!!! Hij denkt nog steeds dat hij 50 is.

Zo moe als we zijn, besluiten we toch nog naar een rooftop te gaan. Hier 100 meter vandaan, bij het Bay hotel op de 17e verdieping, de “Propeller Rooftop Bar”. We hadden na vandaag besloten dat HCMC niets is voor ons, geen mooie gebouwen, te druk, veel herrie en niet schoon! Maar we sluiten ons bezoek hier wel in stijl af! Mooi uitzicht en heerlijk gegeten. Morgen zakken we af richting de Mekong Delta.