Isla Mujeres 🏝

Redelijk nachtje gehad. Het zwijntje heeft zich rustig gehouden. En... het weer ziet er goed uit. De storm is uitgegroeid tot een orkaan maar onderweg naar Amerika dus daar hebben we geen last meer van. Ontbijtje gemaakt. Indy is vandaag vrij dus we kunnen mooi met zijn drieën op stap. Eerst ff checken of we alles bij ons hebben: camera, check, badkleding, check, handdoeken, telefoon, geld en de voucher voor de trip. We lezen dat we ook nog biologische afbreekbare zonnecrème mee hadden moeten nemen of zoiets. Laat ik die nou net niet bij me hebben 🤓. We nemen een taxi naar de hotel zone en het is maar goed dat we een half uur speling genomen hebben want de taxi gaat door het verkeer zo langzaam dat we te voet nog bijna sneller zouden zijn (als het niet zo warm was). Eenmaal aangekomen blijkt de tocht ook echt door te gaan! Behalve voor de jongens die wilden gaan duiken, het zicht onderwater is namelijk veel te slecht. 

Even inchecken (ja ook bij een boot) en daar staat op wat we vandaag allemaal gaan doen. Daar staan toch wel een paar verrassingen op zoals “close encounter with shark”? En “Spinnaker” als de wind het toelaat: zegt de mijnheer achter de balie. “Natuurlijk” zeggen wij, denkende dat de boot dan met zeil zou gaan ipv op de motor. (Dat bleek later heel anders uit te pakken) De boot is een trimaran (ipv een catamaran) oftewel drie drijvende delen. We zien ook een groot aantal volgepakte catamarans en boten vertrekken met zoveel mensen erop dat ze nauwelijks allemaal kunnen zitten en tering harde muziek. Nee dan zijn wij best blij met onze crew van 5 personen en 13 gasten. De bemanning bestaat uit een kapitein, iemand die het drinken komt brengen, een fotograaf, de coördinator en (zoals altijd) iemand die alle k..klusjes moet doen. We vertrekken vanaf een groot wit strand terwijl de trimaran op de motor de zee op gaat. Na een uurtje krijgen we de snorkelspullen uitgereikt en springen overboord in het mooi lichtblauwe water. Veel vissen en ander zeeleven 🐠🐟. Zo snorkelen we tot we bij het “onderwatermuseum” aankomen. Het is een echt museum wat inmiddels uit 500 objecten bestaat. Aangezien we de foto’s van de GoPro die Indy gemaakt heeft nu even niet kunnen downloaden, moeten jullie het met de afbeeldingen op internet doen die we gevonden hebben. Daar ligt warempel een heuse (betonnen)volkswagen kever met gaten in de ramen. Om het goed te bekijken doe ik toch het reddingsvestje even af om echt naar de bodem te duiken. Indy maakt ondertussen opnames met haar nieuwe GoPro. Even later zien we beelden op de zeebodem staan. Het koraal valt een beetje tegen maar wij zijn natuurlijk verwend na Australië en de Caraïben. Na drie kwartier zwemmen en een paar drankjes verder op de boot, komen we aan bij een baai. Daar kunnen we een encounter hebben met een tweemeter lange “haai” een “Nurseshark”. Nu zijn dat altijd lastige beslismomenten en dat gaat niet over of je het wel of niet durft maar over “wat vind die haai er nou van”, want echt “natuurlijk” is het niet. Is dit geen dierenmishandeling of iets in die geest? Ik denk daar ook altijd over na als ik weer eens een circus zie. Ieder heeft zijn eigen afwegingen en de mijne zijn dat ik komende december in Kaapstad geacht wordt, in een haaiekooi omringt door bloederige stukken vis, te proberen om de great white shark op een armlengte afstand te krijgen (die worden 5 a 6 meter lang en wegen tot 2000 kilo.)  Dan kan ik maar beter een keer geoefend hebben met een lief zusterhaaitje van 150 kilo die schaaldieren eet. 🦈 Het beest laat zich gewillig optillen en op zijn buikje kriebelen, kortom hij lijkt het naar zijn (of haar) zin te hebben. Een aantal anderen, waaronder Karen en Indy proberen het ook.

Hierna staan we op het eiland Isla Mujeres, 7 kilometer lang en 650 meter breed. De Maya’s noemden het naar een godin en de Spanjaarden troffen er veel beelden van vrouwen aan, vandaar (mujeres =vrouwen)🤪. Die vrouwen zijn er nog steeds maar dat zijn allemaal toeristen en backpackers en de lokale mensen rijden er met golfkarretjes. Wij hebben een heerlijk lunchbuffet op het strand, tussen de ligbedjes en palapa hutjes. Tenen in het witte zand. Heerlijk, nu krijgen we echt een vakantiegevoel 🏝. Rond 13.00 uur weer naar de boot en nu varen we naar de andere kant van het eiland.

We hebben daar nog 1,5 uur de tijd om het eiland zelf te verkennen en we kiezen ervoor om naar Playa Norte te gaan. Dit schijnt het mooiste strand van Isla Mujeres te zijn, helder blauw water, wit strand en wat verder van alle Ferries vandaan. Er hangt een hele relaxte sfeer, met leuke strandtentjes en heel veel massagetentjes! Dus dat wordt niet zo moeilijk wat we hier gaan doen, massage 😋🙏. Karen en ik hebben een heerlijke massage en Indy struint wat rond op het strand. Waar laat je je spullen als je gemasseerd wordt op zo’n druk strand? Ik leg ze recht onder de massagetafel en door het gat in de tafel loer ik af en toe naar onze rugzakjes. Rond 15.30 uur worden we weer terug op de boot verwacht om terug naar Cancún te varen.

Onder het genot van heerlijke salsamuziek en drankjes is het goed toeven op de boot. Toen we de kust van Cancún bijna genaderd waren werd de boot ineens stil gelegd en zagen we de bemanning met een groot zeil “klooien”? Dat bleek dus die spinnaker te zijn en dat werd niet gebruikt om te zeilen, maar om de durfal onder ons te laten vliegen, letterlijk en figuurlijk 😱. Een soort vliegeren achter de boot aan. Natuurlijk konden Indy en ik geen NEE zeggen hiertegen 😂. Karen offerde zich op als fotograaf, zie foto’s en video! Je vliegert dus op een hoogte van een meter of 8 a 9 achter die boot aan terwijl de bemanning probeert het zeil dicht te laten klappen waardoor je de zee in pleurt. Zelf probeer je dat natuurlijk uit alle macht te voorkomen omdat 8 meter vallen best zeer doet. Overigens wordt dit laatste pas verteld als alles voorbij is 🤨. Volgende keer misschien niet als eerste mijn vinger opsteken 🤔. Overigens een toffe ervaring die me een beetje aan parasailen deed denken. Direct daarna komen we aan wal en nemen we afscheid van de crew.

Na even gewacht te hebben op een lokale bus waar je als sardientjes samengeperst wordt, komen we moe maar voldaan thuis. Snel douchen en even iets eten, maar we zijn te moe voor iets ingewikkeld dus het wordt een snelle Pizzahut op een kilometertje afstand. We realiseren ons zeer dat met het instabiele weer op dit moment, we een ontzettende mazzel hebben gehad dat de tour doorging en dat we ook geen regen of wilde zee, maar zelfs zon hebben gehad 🌞. Het was een super leuke dag en vooral vanwege het feit dat we dit samen konden doen! Op tijd naar bed, morgen een relaxed dagje, geen plannen verder. Indy gaat naar school en wij moeten alleen onze koffer pakken, omdat we donderdag afzakken naar Tulum. Indy zal dan nog 2 dagen met ons mee reizen. Welterusten 💤.