Busreis van San Ignacio naar Placencia

Ruim op tijd zijn we wakker en ook vandaag wordt het 29 graden. We hebben gisteren de spullen al gepakt dus we hoeven alleen maar te ontbijten en een auto te regelen die ons naar het busstation brengt. Helaas blijken ze vandaag geen ontbijtbuffet te hebben, waarvan we snel wat mee kunnen graaien, maar het moet besteld worden en dan gaan we dus de bus niet halen. Gelukkig gooien ze in de keuken snel wat in een doggybag en nemen we een slokje jus d’orange. 

We worden in, een hevige regenbui, bij het busstation beneden bij de berg afgezet, i.p.v. bij het verderop gelegen centrale busstation in de stad. Dit op aanraden van het hotel om zo zeker te kunnen zijn van een zitplaats. Inmiddels weten we welke bus we moeten nemen om in Belmopan te komen. Als enige blanken zitten we in de bus, oh ja en een Amish man, onze bagage ligt onderin de bus. De bus zit stampvol. Dan krijg ik buikpijn en wil in de bus naar de wc, maar daar blijkt een hangslot op te zitten, omdat hij kapot is. Ik voel dat de buikpijn een buikloop gaat worden. Nou dan duurt een uur rijden naar Belmopan lang 😬. In de afgelopen jaren in mijn werk vond ik het prima als ze op je schieten, proberen neer te steken of van een flat af te gooien of bij een achtervolging van de weg af te drukken, maar als ik ergens van in de stress kan raken (en de mensen die me goed kennen weten dat) is het: dat ik buikloop heb en niet naar de wc kan 😣🤢. Ik zie op maps.me dat het nog 20 kilometer is en begin een noodplan te bedenken, (waarbij ik de bus uitstap in de jungle en Karen met onze koffers wel in Belmopan ga zien.) 

Ik hou het echter nog net vol tot op het busstation, waar ik de bus uitren en de taak op dat moment bij Karen ligt om: de koffers onderuit de bus te krijgen, de volgende bus te gaan zoeken en de koffers daar weer in te krijgen. En dat alles blijkt achteraf binnen drie minuten te moeten gebeuren. Karen sleurt met 2 rugzakken op haar rug, de 2 andere rolkoffers voort en dan blijkt dat de rechtstreekse bus naar Placencia al vertrekt, terwijl ik nog op de wc zit! Ik hoor Karen opeens roepen bij het herentoilet: “de bus vertrekt en de koffers liggen al onderin” 😱. Ik moest mijn doel dus ook binnen drie minuten bereiken 🚾. Georganiseerd als Karen is lukt het haar om de bus te laten wachten en uiteindelijk moet ze zelfs voor de bus gaan staan 🚌✋zodat die niet met onze koffers wegrijdt omdat ik er nog niet ben. Nee, hier hebben we geen vrienden gemaakt! 

Maar ik (en Karen ook) zitten weer opgelucht in de nieuwe lokale bus en de reggae muziek klinkt vrolijk en hard uit de 8 aanwezige boxen 🎧. De bus stopt tussendoor op veel plaatsen en de chauffeur denkt dat hij tijd moet inhalen en scheurt een paar uur alsof hij in een raceauto zit. Totdat we bij een flink ongeluk komen waarbij een vrachtauto op zijn zijkant in de sloot ligt met alle lading over de weg heen. (Dan wordt hij zich kennelijk weer bewust van zijn eigen sterfelijkheid.) Mooie jungle onderweg in dit dunbevolkte land met slecht 375.000 inwoners en het is half zo groot als Nederland. Reizen op deze manier kost weinig en we rijden vandaag van oost naar west en dan naar zuid. Ja Indy en Coen ook wij kunnen voor een paar dollar een land door reizen. Omgerekend voor 9 dollar pp leggen we ruim 250 kilometer af. Karen ziet bij een van de passagiers nog een pistool in zijn broeksband zitten en we begrijpen nu dat bordje ook beter waarvan we eerder een foto van hebben geplaatst. De mensen zijn echt vriendelijk, behulpzaam en beleefd. Mooi volkje. De bus is hier meer dan een transport middel, het is ook een “All Purpose” een soort DHL. Bij diverse stops gooit de chauffeur een pakketje naar buiten naar iemand, die bij een bushalte staat te wachten 📦of iemand anders gooit iets naar binnen. Ook stappen er bij diverse haltes mensen in die iets te eten verkopen, maiskolven🌽 of popcorn 🍿en die stappen de volgende halte weer uit. 

Wij vinden het een mooie rit die uiteindelijk zo’n vier uur duurt en als we uitstappen op onze eindbestemming Placencia is het nog 100 meter lopen naar ons hotelletje dat gezellige Caraïbische kleuren heeft. We hebben een geweldige view vanaf ons balkon, maar geen airco. Het hotel heet het Sea Spray hotel. We pakken uit en gaan wat eten verderop bij de Tipsy Tuna met een nog mooier uitzicht, zie de foto’s en video. Karen ziet in haar linker ooghoek een stevige donkere swingende dame een massage op het strand geven op zo’n massagestoel. Ze ging alleen even vragen hoe duur het was, maar kwam vervolgens niet meer terug. Wat bleek toen ik opkeek, ze zat al in de stoel en kreeg een stevige nek-schouder massage met wat blijkt, zelf gemaakte cannabisolie 🤪. Heerlijk, zei ze achteraf met het geruis van de zee, je voeten in het zand, live reggae bandje spelend naast je en een dame die weet wat masseren is 🙏. We wandelen vervolgens verder om de omgeving te verkennen over een soort houten voetpad wat alle winkels, huisjes en hotels met elkaar verbind. Je merkt nu goed dat het laagseizoen is, er zijn veel restaurants gesloten en er zijn weinig toeristen. Maar dat vinden wij juist fijn👍.

We drinken tijdens happy hour bij Tipsy Tuna nog een cocktail terwijl ze op de achtergrond muziek uit de tachtiger jaren draaien (toen wij nog jong waren) en Karen zegt als ik hier met Annemieke zou zijn had ik de hele avond staan dansen. Buiten hangen nog leuke spreuken, zie foto’s, echt iets voor jou Erna 😂. Op tv spelen ze een Amerikaanse honkbalwedstrijd, wat wij allebei leuk vinden om te kijken. (ja er zijn er niet veel die weten dat ik een paar jaar gehonkbald heb net als mijn broer John) We eindigen in een lokale bar om wat te eten, maar de bezoekers bestaan uit allemaal “aangeschoten” expats die hier al 20 of 30 jaar rondhangen. Echt een hele foute, maar daarom best gezellige tent. Om 20.30 uur naar de kamer om dit verhaal te schrijven en lezen en pakken voor de tour die we morgen gaan doen.