Tour Salta naar Cachi

Zaterdag 19 maart 2022

Wat we gisteren nog zijn vergeten te vertellen is dat we ons op woestijntemperaturen hadden voorbereid gezien de foto’s van grote cactussen, kale vlaktes en het advies om veel water en zonnebrandcreme mee te nemen. Maar het was helemaal niet warm, we waren blij met onze vesten, de temperatuur was een graad of 17, maar op deze hoogten waait het erg hard. Die zonnebrandcreme is vooral nodig op de oogverblindende zoutvlaktes die de zon reflecteren en ondanks dat je een petje draagt toch je gezicht verbrand. (Net als op het water of in de sneeuw bij het skiën)

Wat vandaag betreft is het thema: “ALLES NET NIET” 

Vandaag gaan we naar Cachi. Dus 05.45 uur op, ontbijten, inpakken en uitchecken want we worden rond 07.00 uur opgehaald. Dat werd alleen 08.00 uur, voordat de chauffeur erachter kwam dat wij ook meegingen op de tour en omdat er gedoe is met onze bagage die in eerste instantie niet mee kan. De gids/chauffeur heet Rami. Dit heeft er mee te maken dat het een dagtour is, die vanavond weer terugkeren naar Salta en wij blijven in Cachi. Er is dus geen bagageruimte en omdat er, gelukkig voor ons, iemand niet komt opdagen, gaat onze bagage toch mee op een passagiersstoel 😅.

Nog even iets over de verkeersregels, zoals we die al twee weken ervaren en ook met de gidsen bespreken. Die zijn er wel, alleen niemand houdt zich er aan. Bijvoorbeeld: je zou kunnen stoppen bij een zebrapad, maar reken er niet op, want niemand stopt voor je. Je moet rechts voorrang verlenen, maar de realiteit is dat degene die het meeste lef heeft gewoon doorrijd. Je moet links inhalen, maar rechts inhalen is sneller. Een soort vrijwilligheid om je aan de regels te houden i.p.v. een verplichting. Waar ze zich wel aan houden is het rode verkeerslicht. Daar zijn we dan maar blij mee. Alles is relatief! 😉 Nooit gedacht dat je blij kunt zijn vanwege een rood verkeerslicht. Oh ja, je kunt ook nog last hebben van overstekende lama’s, zie verkeersbord.

We gaan 180 kilometer rijden en na 30 kilometer veranderd de omgeving in een tropisch regenwoud. De chauffeur zegt dat er toekans en aapjes zitten, maar we zien ze niet. Hij verteld verder dat het oogstseizoen is. Er kan af en toe een tarantula de weg oversteken, die doen niks zegt de chauffeur 😬. Maar we zien ze niet! Onze 1e stop is bij een oude brug. Verderop staan we even stil omdat er net rotsblokken naar beneden gekomen zijn, die de weg versperren, zie foto.

We maken een stop om even te plassen, maar het is er erg druk met toeristen. Na een lang stuk rijden, zigzaggen we de berg op om een mooie panoramaview te hebben op een hoogte van 3375 meter, bij “Piedro del Molino”. Maar de bergen zitten in de wolken vandaag, dus we zien niets. We zien nog wel een eenzame gaucho staan, zie foto’s. Jammer (maar we hebben al zoveel geluk gehad deze reis met het weer). Het is regenachtig gedurende een stuk van de rit. Karen vindt het niet fijn, dat we soms zo dicht langs de afgrond rijden met regen, mist en zonder vangrail. Gelukkig staat er een vrolijk muziekje op, zie video. In de bus zit bijna iedereen aan de “mate” 🤢. De chauffeur zegt dat het jammer is dat we niets zien, maar het goede nieuws is, zegt ie, dat het een nationale feestdag is in Cachi, met klederdracht en gaucho’s. Dat is iets om naar uit te kijken 👍. We komen aan in Los Cardones National Park via de oude Incaweg. Die loopt vanaf Cusco in Peru naar Buenos Aires. Dus vele kilometers slingerende onverharde weg. Op de weg naar beneden komen we weer onder de wolken uit en hebben we weer zon en een vergezicht van de hooggelegen vlakte met in de verte de bergen. Volgens het bordje zouden er hier condors kunnen zijn, maar vandaag dus niet. Nog wel even een foto gemaakt van een grote cactus en de bergen in de verte.

Het landschap veranderd ondertussen naar pampa’s met cactussen. Dit zijn trouwens de grootste cactussen “Cardones” ter wereld, daar is het nationaal park ook naar genoemd. Dit is het op 1 na grootste cactuspark ter wereld. Op de foto van de lange rechte weg, zie je in het verlengde daarvan de oude Inca-weg. “Tin-Tin Straight” genoemd. We wandelen een stukje tussen de cactussen met de gids en die wijst naar de bordjes om de cactussen niet aan te raken omdat de 🕷“de zwarte weduwe” zich daartussen verbergt. Ook deze zien we niet (gelukkig dan voor deze keer 😬) maar wel het nest van de spin. Dus goed broekspijpen uitschudden voordat je de bus instapt! Volgende fotomoment is bij een uitzichtpunt op besneeuwde bergen, heel mooi zo met dat doorkijk muurtje.

In Cachi wordt iedereen in de bus door de chauffeur afgezet bij een “heel goed” restaurant (waarschijnlijk van zijn neef). Hij adviseert eerst te gaan eten daarna het dorp in. En over ruim twee uur komt hij ons ophalen. Wij besluiten niet met de groep daar te gaan zitten en ons eigen restaurantje te gaan zoeken. Bij ons in de bustoer zit een leuke en enthousiaste Nederlandse jonge vrouw, Nicole en fotografe van beroep, die in haar eentje door Argentinië en Zuid-Amerika aan het trekken is voor een half jaar. Met zijn drieën zoeken we een veel gezelliger tentje uit, waar ze ook vegetarisch eten hebben. We hebben een heel leuk en goed gesprek samen over het leven, reizen en van alles en nog wat. Nicole wil graag wat foto’s van ons maken en een bijhorend stukje op haar website plaatsen. Ze vond ons verhaal bijzonder over hoe wij 17 jaar geleden elkaar weer tegen kwamen. Dat we ieder afzonderlijk al heel veel gereisd hadden en nadat wij een relatie kregen, nog veel meer zijn gaan reizen. Dat kwam je op onze leeftijd 👵🏼😔 niet zoveel tegen zei ze. Daar moeten we nog wel even over nadenken of we dat wel willen. Ik eet stoofvlees met aardappelen en een gebakken ei er bovenop. Karen heeft cannelloni met kaas. Na het eten gaan we akkoord met een onopvallende fotoshoot van haar en lopen we het stadje in. We zien ondertussen alle bewoners uit het dorp hun spullen uit het dorp sjouwen, want om 14.00 uur is de nationale feestdag met optreden afgelopen! Dus we hebben er niets van gezien. In plaats van dat de gids zegt, ga eerst naar het feest kijken en dan een hapje eten, maar nee hoor! Daar balen we wel van, we zien nog 1 gaucho en 1 draagbaar van de processie. Geen fooi voor de chauffeur/ gids van vandaag😡. Het was het allemaal “net niet”.

Gelukkig zitten we wel in een prachtig hotel, “Boutique Hotel El Cortijo” met zwembad, waar we de namiddag in onze zwemkleding in het zonnetje doorbrengen. Het is zo relaxed hier, dat we besluiten in het hotel te blijven voor diner. Er schijnt ook echt niets te doen zijn in het stadje vanavond, hopelijk morgenochtend nog wat tijd om het marktje op het dorpsplein te bekijken. Maar voor nu prima wat rust in de tent. Alhoewel, er is een of ander feest aan de gang op een camping hier in de buurt en iedereen kan “meegenieten” 🙉.  

We worden aangenaam verrast in het restaurant met een leuke, lieve en gezellige serveerster en ontzettend lekker eten. Ik ossenhaas in rode wijnsaus en Karen soort ravioli gevuld met aubergine en tomaten salsa. Met natuurlijk een lekkere Argentijnse Malbec 🍷erbij. Toen vroeg ze of wij nog een toetje wilde. Ik zei: nee dank je wel, maar Karen wilde wel een toetje. Daarop keek ze mij aan en porde met haar wijsvinger een paar keer in mijn enigszins bolle buikje en zei iets wat wij niet verstonden. Maar kennelijk was het iets in de trant van: “daar kan best nog iets bij” want even later kwam ze met Karen’s toetje en twee lepels aanzetten🤣. 

Heerlijk even lekker die rust hier, morgen hoeven we ook niet vroeg op 🙏. Waren we wel even aan toe!