Verjaardag Karen

9 september 2019 - Albertville, Frankrijk

Maandag 9 september

“Er is er een jarig hoera, hoera”

Als we deze ochtend wakker worden is Karen jarig en dat vieren we om te beginnen met een zelfgemaakt vers ontbijtje. Eerst hebben we natuurlijk naar buiten gekeken naar het weer en dat ziet er hier aardig uit, maar dat zegt weinig over het weer hoog in de bergen van Les Saisies. Dus in het contact met de eigenaar “Patrice” zegt hij dat het niet kan hier, vandaag.... maar hij heeft wel een goed alternatief en maakt contact met de parapente club in Doussard. Met de naam Delta Evasion. Van daaruit ga je op zo’n 1200 meter hoogte de berg af met een geweldig uitzicht over het meer van Annecy. Het is slechts een half uurtje rijden en we kunnen de reeds aangeschafte voucher daar inwisselen. We zijn zo blij, dat we al ruim op tijd daarheen rijden en natuurlijk veel te vroeg zijn. Toch fijn want we zien bij de ophaal cq landingsplek hoe het er aan toe gaat. We boeken twee parapente tandemsprongen. Met foto’s en video erbij. (Want daar heb je volgens ons weinig tijd voor als je in de lucht hangt) We zien hier diverse landingen. Ziet er gaaf uit en het weer is hier ook strak blauw. (Rond 13.00 uur worden we met een busje opgehaald. We hebben ons warm aangekleed en stevige schoenen aan. Het busje rijdt gedurende een half uur de tien kilometer al zigzaggend via haarspeldbochten de Col de la Forclaz op. Onder het rijden ontwijkt hij de wielrenners die juist de berg af komen gezoeft. Rond 1157 meter kan de bus niet verder en klimmen we met de chutes op onze rug de laatste honderd meter.

Dan ontvouwt zich ineens een groene afspringplek met onder ons de bergen en bossen en voor ons het meer van Annecy. Wij hebben ieder een ervaren begeleider, die al zo’n duizend sprongen gemaakt hebben. Hij vraagt of we dit al eens eerder gedaan hebben, wat dus niet zo is. Karen verteld dat ze wel een tandemsprong gemaakt heeft vanuit een vliegtuig en ik leg uit dat ik al een veertiental zelfstandige sprongen gemaakt heb met parachutespringen. (maar “vergeet” daarbij te vertellen hoe lang dat al geleden is, daarover direct meer 😳) We krijgen uitleg en de moraal van het verhaal is: dat we eigenlijk niets hoeven te doen, alleen de springplek af te rennen totdat de wind ons te pakken heeft. (Of de berg ophoudt) Je wordt aangegespt aan je begeleider. Karen zegt nog tegen haar instructeur, dat ze de kinderen beloofd heeft dubbel te checken dat ze goed vastgegespt zit aan haar instructeur. Toen ze zag dat de musketonhaak bij Frans na het aanhaken óók nog aangedraaid werden en bij haar niet, moest ze toch wel even slikken 😬. Maar toen de instructeur haar uitlegde dat dat bij die hun automatisch ging, kon ze zich er helemaal aan overgeven. De chute wordt uitgespreid en dan rennen. Ik zie Karen eerst gaan met haar begeleider en dan gaan wij. Voor de grond ophoudt pakken we gelukkig al wind en we zoeven de lucht in. Heerlijk, stil, mooi uitzicht. Het voelt een beetje als een vogel (denk ik) je kunt hier mee sturen en de thermiek opzoeken zodat we nog hoger gaan. Onze instructeurs blijven bij elkaar in de buurt zodat ik Karen regelmatig voorbij of over me heen zie komen, of ik hoor haar lachen. Na een minuut of tien zweven gaat mijn instructeur foto’s en een paar video’s maken, maar zijn gopro vertoond kuren en doet het niet. Hij moet hem in de lucht uit elkaar halen en de micro sd eruit en dan resetten. Aangezien hij maar twee handen heeft, roept hij in mijn oor dat ik voorlopig maar even moet sturen, ”want jij weet wel hoe dat moet als parachute springer” ! Ik ?.... ik weet er geen ruk meer van want dat is 38 jaar geleden! Dat was met zo’n oude chute met tokkels aan de zijkant. Had ik nou straks mijn grote “bakkes” maar dicht gehouden met mijn “parachutespringen.“ Ik klooi nu wat met de besturing en en we komen op de berghelling gevaarlijk dicht langs de bomen op 800 meter hoogte. De instructeur blijft onverstoorbaar de gopro repareren. Karen en haar instructeur zagen van boven af alleen maar onze capriolen en niet waarom dat was. Haar instructeur zei: “what are they doing, what are they doing” ?? Net op tijd neemt de instructeur het weer over en zoekt de thermiek op waardoor we weer flink stijgen. Heerlijk echt heerlijk dit gevoel, een beetje of je als een engeltje aan een wolk hangt, zo intens. Na bijna een half uur in de lucht te zijn geweest zetten ze de landing in. Ik zie Karen met haar instructeur nog opzettelijk een snelle “kurketrekker beweging” maken waardoor er veel g- krachten vrijkomen. Bijzonder, want toen we nog beneden stonden zei ze: “dat wil ik in ieder geval niet!!” Wij maken gewoon een landing, net als bij het vertrek, namelijk op je voeten terecht komen en nog een paar passen zetten. Snel blijkt dat we eenzelfde onvergetelijke fijne ervaring hebben gehad. De adrenaline stroomt nog wel even na. Omdat Karen iets eerder geland was dan ik kon ze nog snel een filmpje van mijn landing maken, zie video. Na afscheid van de instructeurs krijgen we de SD kaartjes mee waar hopelijk het eea op staat.🤞Maar dat zullen we in NL pas weten, dus de actiefoto’s en filmpjes hebben jullie nog te goed van ons. We hebben wel wat sfeerimpressies en filmpjes van wat er om ons heen gebeurde geplaatst.

Na een sanitaire stop rijden we door naar Annecy, de stad. Verrassend mooi en erg gezellig, zo’n heerlijke stad om lekker doorheen te struinen en dat doen we dus ook. In eerst instantie gaan we op zoek naar een lichte lunch, waarbij ik mij verheug op een lekker kopje soep. Die is in heel Annecy dus niet te vinden, er zijn namelijk hoofdzakelijk Crêperies en Ijssalon’s. Uiteindelijk dus toch maar bij zo’n crêperie neergestreken, waar we “je raadt het nooit” een crêpe 😝gegeten hebben, zie foto’s. Karen vindt dit juist erg lekker en het is haar feestje! Daarna nog even op ons gemak de stad verkend. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit en erg gezellig met al haar kanalen, bruggetjes, terrasjes en overal zie je mooie bloemen. We bezichtigen nog 2 kerken, die ons erg donker en somber aan doen, maar wel met mooie glas in lood ramen. Op de terugweg naar huis hebben we nog mooi zicht op de plek vanaf waar we gesprongen zijn, zie foto met pijl.

We besluiten op de terugweg, om vanavond naar het andere restaurant te gaan die de eigenaresse van ons appartement ons aangeraden heeft. Restaurant Ô Besoin d’Air (Franse haute cuisine) te gaan in het plaatsje Conflans waar we gisteren waren. Wat dat betreft hebben we een beetje spijt dat we niet hier onze overnachtingen geboekt hebben, zo’n leuk gemoedelijk stadje. Het restaurant zag er ook erg sfeervol uit en ze blijken vooral lokale producten te serveren. Ik kies wederom voor een entrecote en Karen voor een lokale witte vissoort, beide geserveerd op een bedje met zucchini crème en lokale groenten. Heerlijk, maar mijn entrecote kan niet tippen aan die van gisteren 😉. We sluiten af met een kaasplankje en dit alles onder het genot van een heerlijke rode wijn uit de Savoie. Karen’s verjaardag was een zeer geslaagde dag, die we niet snel zullen vergeten!

Foto’s

6 Reacties

  1. Annemieke:
    10 september 2019
    Zoohh leuk dat het allemaal gelukt is en dat op de verjaardag van Karen. Goeie planning ☺️ Ben benieuwd naar de GoPro resultaten. Misschien iets voor a.s. vrijdag 🥂😘
  2. Betty:
    10 september 2019
    Wat een fantastische ervaring!! Fijn dat het toch gelukt is. Veel plezier nog!
  3. Wim:
    10 september 2019
    Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
  4. Yvonne:
    10 september 2019
    Wat een bijzonder cadeau! Geweldig! Gefeliciteerd nog en geniet er samen van! 🍾🥂😘
  5. Erna:
    10 september 2019
    Mooi dat jullie de sprong hebben kunnen maken. Geweldig verjaardagscadeau. Nog veel plezier
  6. Vivian ackers:
    10 september 2019
    Zo leuk dat t jullie toch gelukt is😃 wat heerlijk ziet dat eruit. durf ik ook wel denk ik. staat op m n lijstje! xxx