Tulum per fiets

Rond 08.00 uur kunnen we aan het ontbijt. Wat verse vruchten zoals watermeloen en papaya, yoghurt met muesly en geroosterd brood met jam. Weinig eiwitten dus of ja toch want Indy vindt nog een levend kevertje tussen haar fruit. 🐞😉 Het drankje wat erbij zit herkennen we niet, ook niet als we het proeven maar de koffie is wel als zodanig herkenbaar. Karen en Indy nemen thee (die ze altijd uit Nederland mee nemen, net als de pindakaas pot die ze ook op hun reizen altijd vergezeld). Bij ons hotelletje huren we drie witte fietsen. 🚲 Op weg naar de ruïnes van Tulum, die aan zee liggen!

Fietsen is best makkelijk want er zijn geen verkeersregels, of misschien zijn ze er wel maar houdt niemand zich er aan. Zoveel fietsen hier dat het wel Amsterdam lijkt. Iedereen doet maar wat, maar ze zijn erg beleefd. Iedereen stopt voor je, ook vrachtwagens, daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Na een kilometer of vijf fietsen zijn we er en ondanks dat we vroeg zijn, zijn we niet de enigen. Entree kaartjes gekocht en Indy mag voor niets naar binnen omdat ze een Mexicaanse studentenpas heeft. Zowel de ruïnes als de uitzichten op zee zijn erg mooi. Het is wel ontzettend warm en broeierig. Indy Z heeft een foto geappt waar zij op een specifieke spot in de Tumum ruïnes staat (vier jaar geleden) en mij uitgedaagd om dezelfde plek op te sporen en te fotograferen, zie foto’s. Dus dat lukt, check✔️. Er zijn om de een of andere reden veel Russische toeristen en we maken een leuke foto van neusaapjes (wij weten wel wie we aardiger vinden). Dan ziet Karen twee mensen die ons eerder al op gevallen waren vanwege zijn gelijkenis met John Lennon. Niet alleen zijn lang donker sluik haar en ronde brilletje maar ook de rest lijkt erop. De eerste keer zagen we ze op Schiphol, daarna op vliegveld in Parijs en zaten ze in ons vliegtuig naar Mexico, op het marktje in Cancun en nu 300 kilometer verder in Tulum. Karen ging er vanuit dat het Nederlanders waren en sprak ze aan met: “mooi hè hier? “ Echter deze twee Fransozen keken haar aan in verbijstering 😳en liepen snel door in het Frans brabbelend. Indy en ik moesten ontzettend lachen om het gezicht van Karen. (ik weet het, dit is zo’n momentje, je had erbij moeten zijn)

Na anderhalf uur hebben we het wel gezien en pikken we onze fietsen weer op en gaan fietsen langs de snelweg. (Ja dat hoort zo) Onderweg passeren we diverse politie roadblocks. 

Ik maak op de fiets onderweg een foto van Karen terwijl zij een foto van mij en het “Grand Cenote” bord maakt. Na een aantal kilometers komen we aan bij een mooie grote cenote. We moeten een flinke entree betalen en douchen voor we het water in mogen. Een cenote is een onderaardse grot gevuld met regenwater, waarvan het “ dak “ is ingestort. Daardoor ontstaat een groot gat in de grond gevuld met kristalhelder water met mooie lichtinval. Indy drijft hierin als een soort (b)engeltje rond, want op een of andere manier lijkt het door de belichting alsof je lichaam licht geeft, zie foto. We snorkelen tussen de visjes en schildpadjes door (geen idee hoe die daar ooit terecht gekomen zijn) en Indy maakt met de Gopro mooie onderwateropnames. Heerlijk verfrissend. 

Hierna weer op de fiets terug en gelunched bij Sian Ka’an. Ik neem een kippesoepje 🍲op zijn Mexicaans, dwz bouillon maar helemaal gevuld met rijst, tomaten, kaas, uitjes en... verse avocado. Oh ja ik heb ook nog een stukje kip gevonden. Karen en Indy gaan voor een clubsandwich terwijl op de achtergrond iemand live Mexicaanse liedjes zingt. Daarna naar huis gefietst en in ons zwembadje gezwommen. Wel uit de zon gebleven want die hebben we vandaag op de fiets al genoeg gehad.

Rond 18.00 uur weer op de fiets en eens gaan kijken waar het hostel is waar Indy morgen naar toe gaat (als wij doorreizen naar Chetumal). De hostel ligt net buiten het centrum en ziet er van buiten aardig uit en ze weet nu hoe dat ze er morgen moet komen. Wat me opvalt is dat ze hier een soort goedkope verkeersdrempels hebben. Namelijk... een sleuf overdwars in de weg. Veel makkelijker te maken en hij veroorzaakt hetzelfde effect. We zien veel “hippies “ die zijn blijven hangen, variërend in de leeftijd van 20 tot 65” (althans zo zien ze eruit). Heel de dag armbandjes vlechten en s’avonds spelen op een gitaar. Heel relaxed, het doet ons een beetje aan Bali denken. We eten bij een Italiaans restaurantje en ik neem verse tonijn die prima smaakt en Karen en Indy delen een pizza.

Op naar de”talk of the town” een mojitobar genaamd “ Batey “. Erg art deco, kennelijk “the place to be.”Binnen staat een beschilderde Volksagen kever ter decoratie met daarin een suikerriet pers, zie video. Als je een verse mojito besteld persen ze daarin het sap uit suikerrietstengels, wat erg zoet is, maar daardoor proef je de alcohol niet. We besluiten drie verschillende soorten te nemen waardoor we kunnen vergelijken welke de lekkerste is, dus we nemen: mojito classico, mojito watermeloen en de passievrucht versie. Die laatste is veruit de lekkerste. 🍹Er is live muziek, een beetje Jazz achtig. Lekker sfeertje en een mooie afsluiting van onze dagen met drieen. We fietsen naar huis en pakken onze koffers in want morgen moeten wij vroeg op pad en Indy kan uitslapen, want die blijft nog in Tulum.