Tour Salta naar Salinas Grandes en Purmamarca

Donderdag 17 maart 2022

Hou je vast, je kunt nu nog afhaken, dit gaat een lang verhaal met veel foto’s en video’s worden!

Helaas weer een slechte nacht achter de rug. Hotel was erg gehorig. Wij braaf op tijd naar bed omdat we zo vroeg op moesten, maar daar hield de rest van de hotelgasten, die middenin de nacht thuis kwamen, geen rekening mee 😭. Beide nauwelijks een paar uur geslapen.

Helemaal brak om 06.00 uur aan het ontbijt, welke gelukkig wel erg lekker was. Rond 07.15 uur werden we opgehaald door onze gids Mauricio. Tot onze verrassing bestond ons reisgezelschap uit nog een ander echtpaar uit Duitsland en gingen we ons verplaatsen in een dikke four wheel drive pickup truck 🛻. Die hadden we niet zien aankomen! We zullen maar geen grapjes over Duitsers maken, want deze waren super aardig 😊. Dietmar en Christiane hadden ook al veel gereisd, dus genoeg gespreksstof. Onze gids was heel enthousiast en sprak erg goed Engels. 

Hij vertelde o.a. dat een gemiddeld salaris hier ongeveer 50.000 peso’s (500 euro) per maand en dat een “gewoon” huis ongeveer 200.000 dollars kost. Dus voor de gewone man niet te betalen!

We reden Salta uit, richting de Andes Foothills. Wat ons meteen opvalt zijn de enorme cactussen, die gemiddeld 1 tot 1,5 cm per jaar groeien. Zie foto met ons ervoor, die is zo’n 4 meter hoog en dus zeker 300-400 jaar oud!

Met het oog op Karen’s hoogteziekte in Peru 14 jaar geleden, dachten we alles van tevoren gedubbelcheckt te hebben, dat de plekken waar we naar toe gingen, niet te hoog lagen. Waren we even vergeten dat je om er te komen over de Andes moet op 4.170 meter 😭. Gelukkig had de gids cocaleaves bij zich, oeh déjà-vu bij Karen, zie video. Deze Coca leaves komen uit Bolivia en groeien niet in Argentinië zelf. Daar kauw je dus op en spuugt het uit als je er genoeg van hebt.

Karen werd steeds beroerder en duizeliger, maar de wil om deze tour uit te zitten was te groot! Dus die deed rustig aan de rest van de dag. Iedere bocht die we doorreden was een nieuwe verrassing, al die kleuren en verschillende vormen. Zie  foto’s het is niet te beschrijven.

Onze 1e stop was bij een oude spoorlijn hoog in de bergen die jammergenoeg niet meer in gebruik is, zie foto. Verder zei de gids dat de gewone spoorlijn langs de weg eigenlijk ook niet meer in gebruik is en wat gebeurd er, zie video 😂. Het was 5 jaar geleden dat hij hier een trein had zien rijden, hebben wij weer👍.
Onderweg zien we een bijzonder gedenkteken, dit heeft te maken met een vrouw met baby die in de woestijn is gestorven, de baby heeft het overleefd. Dit gedenkteken is overal te vinden, wonderen gebeuren door haar zegt men. Er worden flessen water in gestopt, omdat ze door uitdroging is gestorven.

Even later zien we een paard alleen op de snelweg lopen en 3 honden een konijn opjagen, het was net zo’n slapstick. Onderweg hebben we veel gebruik gemaakt van een “Inca toilet”, of terwijl achter de bosjes😜. We raken al gauw buiten adem, het advies rustig blijven zitten en anders langzaam lopen. 1 stap op deze hoogte is gelijk aan 10 stappen op normaal niveau 

Gids vertelde ook dat een lama 🦙 gemiddeld 35.000 peso’s kost. Mensen hier worden niet op hun huis beoordeeld maar op het aantal lama’s. We hebben heel wat peso’s voorbij zien komen 😅. We zien overstekende lama’s, koeien, ezels, schapen en vicuña’s. Het leuke is dat ze allemaal versierselen om hebben, zodat men weet bij welke familie ze horen, zie foto’s.

Na 100 kilometer begint de dirt road (onverharde weg). Na totaal ongeveer 4,5 uur rijden zijn we gestopt bij een leuk dorpje “San Antonio De Los Cobres” in de vallei, even de benen strekken en wat drinken. We hebben nog een lange weg te gaan en met het oog op de hoogte is het belangrijk om goed te drinken. Karen lijkt wel dronken zo waggelt ze en ze heeft alleen maar water op, oh ja en coca bladeren 🙈. Leuk om de school en het dorpje van dichtbij te bekijken. We hebben onderweg trouwens nog een souveniertje gekocht bij een vrouw met 2 kinderen en wat “huisdieren” die uit 1 of ander hutje langs de snelweg kwam.

We zagen ook een eenvoudig huisje vlakbij het zoutmeer, de bewoners ruilen producten gemaakt van lama’s en zout tegen andere producten. Iedere 2 maanden gaan ze deze ruilen, net als vroeger! Zie foto met 2 zonnepanelen op het dak. 

Dan komen we eindelijk na 125 kilometer op een lange stoffige dirt road te hebben gereden (gehusseld) aan bij de zoutvlakte. Dit deed mij denken aan de reis die ik met mijn drie broers gemaakt heb van Amsterdam naar Dakar Senegal (zie ook mijn t-shirt). We zijn onderweg misschien 3 auto’s tegengekomen. De zoutvlakte “de Salinas Grandes” is zo’n 200 km in het vierkant.

200 peso’s per persoon (1 euro 😜) moeten we betalen om op de zoutvlakte te mogen lopen inclusief alle foto’s die ze van je maken. Ja waar moet je foto’s van maken op een kale witte vlakte? Van jezelf natuurlijk, verder is er niet veel te zien. Echt zo bijzonder uiteindelijk, we kunnen er alle vier niet over uit! Na heel veel te gekke foto’s en een heerlijk lokale snack reden we richting onze eindbestemming voor vandaag Purmamarca. We krijgen een kleine sightseeing door het dorpje voordat we bij onze hotels worden afgezet. Wij logeren in het Los Colorados hotel. Heel bijzonder het lijkt wel uitgehakt in de bergen door de rode kleur die het heeft. De “7 color Mountain” ligt tegen ons hotel aan. Zie video en foto’s. Ik heb ondertussen ook flink last van hoogteziekte gekregen, dus we besluiten eerst even allebei te gaan liggen 🙏. 

Lopend vanuit ons hotel gaan we naar het dorpsplein, waar iedereen zijn waren heeft uitgestald, allemaal vrolijke kleurtjes en blije kinderen die rondrennen. 

We gaan uiteindelijk eten bij restaurant Peña del Sol. Ik neem een stoofpotje van Lama, linzen en chorizo 😋 en Karen een lekkere salade. Livemuziek op de achtergrond 💃🏼. 
Terug lopend naar ons hotel tijdens een volle maan met heldere sterrenhemel en nog van die heerlijke muziek op de achtergrond prijzen we ons gelukkig met weer zo’n fantastische dag!