Tour Humahuaca vallei van 14 kleuren

Vrijdag 18 maart 2022

Redelijk geslapen in dit hotelletje tegen de voet van de bergen. Wij krijgen een ontbijt mandje wat ze komen afgeven bij de kamer. (Het hotel heeft namelijk geen restaurant.) Er zit koffie, thee en jus d’orange. Verder twee toastjes, vier croissantjes en een botertje. Gelukkig sjouwt Karen haar pindakaas mee de wereld over en die komt nu van pas. Ik heb uit het vorige hotel een paar smeerkaasjes mee gebietst, voor het geval je weet maar nooit. Die zijn nu ook welkom.

Na het ontbijt lopen we naar een uitzichtpunt, een lange trap naar boven, nabij ons hotel. We moeten 100 pesos betalen (50 cent) om naar boven te mogen. We moeten hier vroeg in de ochtend zijn omdat dan de zon opkomt en achter ons recht op de berg valt. We zien natuurlijk dezelfde bergen als gisteravond maar nu nog veel mooier. Het is nog lekker rustig, dus we nemen de tijd om te genieten van dit mooie spektakel.

We pakken onze koffers voor de 6e keer in deze vakantie en checken uit bij het hotel. We worden weer opgehaald door een four wheel drive en hetzelfde echtpaar van gisteren zit erin. Wel een andere chauffeur, die Frederico heet.

Hij houdt van voetballen zo blijkt, Hij is fan van Boca Juniors uit Buenos Aires. Hij verteld dat je  alles mag inruilen, je baan, je vrouw, zelfs je geloof, maar je voetbalclub blijf je altijd trouw!! Wij gaan ruim 350 km rijden vandaag. Allereerst gaan we naar een klein kerkje waar je geen foto’s mag maken in het plaatsje Uquía. Karen kon het niet laten natuurlijk, dus toch een foto 😌. De gids vertelde dat de oorspronkelijke bewoners van het dorp in opdracht van de Spanjaarden engelen moesten schilderen in de kerk. Alleen had men geen idee hoe engelen eruit zagen. Het resultaat was dat ze met geweren werden afgebeeld, niet echt de engelen zoals wij ze kennen. 

We gaan verder naar de vallei met bergen van 14 kleuren in Humahuaca. Onderweg stoppen we nog bij de markering van de Steenbokskeerkring.

Ook deze gids/chauffeur kauwt coca. Hij zegt terloops dat we vandaag nog hoger gaan dan gisteren. Naar bijna 4.400 meter. Karen schrikt en zegt dan geef mij ook maar een paar blaadjes, want die zag de bui alweer hangen. Jaja cocabladeren waren vandaag weer Karen’s beste vriend 😳. We stoppen nog bij een lokaal marktje en ze verkopen daar van alles, maar iedereen verkoopt cocabladeren. Zowel de kledingverkoopster als de kapper.

We rijden daarna over een dirtroad gedurende 3 kwartier met een zigzagweggetje de bergen in. Wij zeiden tegen elkaar: ik weet niet waar we naar toe gaan, maar dan moet het wel heel erg de moeite waard zijn. De chauffeur neemt ondertussen nog wat cocabladeren. Vangrails hebben ze hier niet dus we kijken regelmatig een paar honderd meter naar beneden als de auto een beetje slipt over het zand in onverharde haarspeldbochten.

Uiteindelijk komen we aan op een ontzettend mooi viewpoint met, zo mogelijk, nog mooiere kleurschakeringen in de bergen. Dit heet Mirador de Hornocal op 4.350 meter hoogte. We stappen uit en de chauffeur waarschuwde ons om vooral langzaam te lopen en te bewegen vanwege de ijle lucht. Karen’s hoofdpijn heeft op de weg omhoog alweer toegeslagen. Maar ( je kent haar) ze wil niets missen. En dat snap ik, want ook ik heb nog nergens ter wereld zo’n mooie bergen gezien, zie foto’s en video. Daarboven zit nog een Inca-achtinge familie cocathee te maken voor de bezoekers en ze gniffelen een beetje om Karen’s lengte. (Zij zijn gemiddeld 1,5 meter groot denk ik) en oma wil met Karen op de foto. Na een half uurtje rijden we terug en komen onderweg de bussen met toeristen tegen. Pffff. Net op tijd.

We lunchen in het dorp. Karen heeft een waterige spinazie tortilla en ik een schnitzel, die prima smaakt. Humahuaca is een gezellig stadje met een mooie kerk en een “onafhankelijkheidsmonument, de Indiaan”.
We gaan weer richting Salta rijden, onderweg stoppen we nog bij het viewpoint van het plaatsje Maimara. Ze noemen het “het schilderspalet”, zie foto’s. Het bijzondere was, dat onder diezelfde berg een groot kerkhof ligt over heel het onderste deel van de berg verdeeld. Frans dacht eerst dat het een krottenwijk was🤭. Zie foto. 

Nu nog 200 km te gaan. De chauffeur is vanochtend vroeg in zijn uppie, uit Salta hierheen gereden om ons op te halen. De strakblauwe lucht veranderd terwijl we terugrijden, in regenachtig. Gelukkig is dit verharde weg. Er zijn regelmatig checkpoints op de weg waar je moet stoppen. Dit komt door de drugs die vanuit Bolivia gesmokkeld worden. We rijden langs grote suikerrietplantages.

We komen pas in de avond aan bij het hotel in Salta, waar we eergisteren ook geslapen hebben. Snel even de stad in om een hapje te eten en op tijd naar bed. Aangezien we morgen weer vroeg op moeten voor een 3 daagse excursie naar Cachi en Cafayate.