Rotorua

30 maart 2023

Ik heb redelijk geslapen en Karen wat minder, dus die heeft vannacht haar spannende boek maar uitgelezen en is bezig geweest met wat we de komende dagen gaan doen. We krijgen een berichtje dat onze kleindochter Bobbi geslaagd is voor haar zwemdiploma 🙌. Na ons zelf gemaakte ontbijtje trekken we toch warme kleding aan want het is hier 9 graden (Om 09.00 uur). De zon schijnt en dan wordt het straks toch nog aangenaam.

Het is 20 minuten rijden naar Te Puia. Te Puia is de thuisbasis van het Nieuw-Zeelandse Māori Arts and Crafts Institute en heeft een ultramodern Kiwi Conservation Centre, zodat je dichter dan ooit bij de nationale schat van Nieuw-Zeeland kunt komen, de Kiwi. Het ziet er professioneel opgezet uit en wordt geheel gerund door Maori’s. We hebben een tour geboekt met een gids die 90 minuten duurt. Het is een grappige, trotse en enthousiaste vrouw, onze gids. Eerst naar de Kiwi’s. Aangezien dit slechtziende vogels zijn die alleen ‘s nachts leven, hebben ze hier het dag- nachtritme omgedraaid, via donker glas zien we ze rondscharrelen. Echt grappig om te zien, hun veren lijken meer op haren. Ze proberen ze hier te fokken, zodat ze ze in het wild uit kunnen zetten maar dat valt nog niet mee. We mogen binnen ook geen foto’s maken of filmen want van het licht zouden ze in de war raken. Daarom maken we maar een foto van een opgezette Kiwi en de daarbij behorende eieren. Wat opvalt is dat die eieren zo groot zijn naar verhouding van de Kiwi. 

Door naar de pruttelende modderpoel. Waar we gisteren onderweg wat stoom en een beetje opgedroogde modder zagen, is dit het betere werk. In de modderpoel is de temperatuur 90 graden. Nee daar moet je niet invallen (zegt onze gids) “ik kom je niet redden, roep je naam en we zullen de modderpoel naar jou vernoemen😉”.

Daarna door naar de geiser die regelmatig wel een keer gaat spuiten. We moeten wel even flink doorstappen want hij gaat net beginnen. Imposant gezicht als hij gedurende een kwartier lang steeds hoger gaat spuiten. De “oe’s en de “ahh’s” horen we rondom ons heen, kennelijk vinden meer mensen dit. Tijd genoeg om wat foto’s en een video te maken en nog tijd te hebben om rustig op ons gemak te kijken en ons te laten imponeren door dit 20 meter hoge, kokende natuurgeweld. 

Ondertussen vertelt de gids over haar volk, de rituelen, het verleden, de gebruiksvoorwerpen en nog veel meer. We krijgen een rondleiding in een hal waar jonge mannen met de hand bezig zijn om heel grote houten beelden en ander houtsnijwerk op historische wijze te maken. De opleiding duurt 6 maanden. 

In de “giftshop” kopen we een klein kiwibeestje voor in onze trofeeën kast en deze kan tzt ook in onze kerstboom. Veel voorwerpen zoals houtsnijwerk, gebruiksvoorwerpen, huisjes en houten boten hebben we eerder al in het Te Papamuseum in Wellington gezien, maar nu krijgen we er uitleg bij. Ondanks dat het professioneel is opgezet krijgen we hier helemaal niet het gevoel dat je in een “touristtrap” zit, het voelde veel eerder gezellig. Voor de volledige naam van deze vallei, zie foto. De gids had er geen moeite mee om het uit te spreken.

De zon schijnt en we rijden naar ons huisje om te kijken hoe we de rest van de dag gaan besteden. Wij vinden Rotorua eigenlijk best een gezellig stadje. Misschien ook omdat we ons er niet zo veel van voorgesteld hadden. Rond een uur of vijf rijden we naar het stadspark Kuirau, waar tussen het groen ook een aantal warmwaterbronnen, zeg maar “heet waterbronnen” te bekijken zijn. De lucht van rotte eieren is dan ook volop aanwezig. Om 18.00 uur belanden we weer in Eat Street waar veel restaurants naast elkaar zitten. Daar eten we bij een “matige” Italiaan. Goed excuus om daarna ergens anders een ijsje te kopen en dat aan de waterkant bij het meer op te eten, terwijl een zwarte zwaan ons brutaal aankijkt. We rijden een kwartiertje om naar de Redwoods Forest & Tree walk te gaan. Daar staan eeuwenoude bomen. Op de doorsnede zie je de jaarringen staan, teruggeteld naar de geschiedenis en kom je bij deze boom zelf voor de jaartelling uit. (dus voor het jaar nul) We gaan nu weer op grote hoogte tussen de bomen lopen op hangbruggen. Maar we hebben voor de avond editie gekozen. Dan is alles op verschillende manieren verlicht. Alles schommelde en we krijgen er een beetje een Efteling, sprookjesachtig gevoel bij. Het is lastig op video of foto vast te leggen. Heel bijzonder. Rond 21.00 uur rijden we weer in het donker naar huis, als plots voor ons een Opossum over steekt. Grappig om te zien en we snappen nu ook waarom er zoveel dood langs de weg liggen. Ze zijn namelijk niet de snelste. Hij kijkt een beetje verontwaardigd en sjokt heel langzaam naar de overkant. Aangezien wij niet meer op een dergelijk tafereel gerekend hadden hebben we er dan ook geen foto van. Morgen weer een reisdag, deze keer voorlopig onze laatste auto reisdag, naar Auckland namelijk.