Reisdag Mexico, Belize en Guatemala

Een reisdagje voor de boeg. Na een uitgebreid “continental breakfast” (want je weet nooit hoe de reisdag gaat) nemen we om 08.15 uur de taxi naar het busstation. Waar de bus om 09.00 zou vertrekken maar dat wordt een half uur later. Dit blijken een stuk minder luxueuze busjes te zijn. Uiteindelijk vertrekken we met 7 Europeanen en na een kwartiertje rijden staan we aan de grens om Mexico te verlaten, maar eerst moet er 30 us dollars pp betaald worden om het land te verlaten. Dat is in best veel landen zo, vooral in de Caraïben. Een kilometer verder weer allemaal de bus uit (nu ook de bagage meenemen ) om de immigratieprocedure van Belize te doorlopen, dus een immigratiecard invullen en de douane vraagt of we iets aan te geven hebben. Nee dus. Wel krijgen we nu een stempel van een land waar we nog nooit geweest zijn, yippie! Voor mij was dit land nummer 73. Aangezien er op dit moment 195 landen zijn ben ik nog niet op de helft. Wel verrassend is dat Belize (vroeger Brits Honduras) Engelstalig is en dus overal Engels wordt gesproken. Ze vallen nog onder de Britse gemenebest landen. Maar gelukkig rijden ze niet links. 😉 Het landschap blijft midden Amerikaans, dus veel groen met wat oudere bebouwing. Na drieeneen half uur komen we aan in Belizestad, wat een heel andere sfeer uitademt. Meer Jamaica dan Mexico, niet in de laatste plaats doordat de mensen veel donkerder, Caraibischer zijn en Engels praten. Ook de kleurtjes van de huizen zijn vrolijker. We zijn ook nog een tijdzone opgeschoven, dus we zetten de horloges nog een uur terug waardoor het tijdverschil 8 uur wordt. Na een stop/ overstaptijd van anderhalf uur, kunnen we onze bagage overladen in een grote luxe bus, waarin we slechts met vier mensen blijken te zitten. We hebben nog 5 uur te rijden naar Guatemala, dus ik zet de stoel in de relaxstand en met mijn koptelefoon op ga ik een paar Netflixseries kijken terwijl Karen haar laatste boek uit gaat lezen. Het landschap wordt mooier en mooie huizen staan naast krotjes, die in onze ogen onbewoonbaar zouden zijn, alles staat door elkaar heen. Veel grasland en veel koeien. De weg was af en toe bar en boos, eigenlijk geen weg te noemen en we waren blij dat we in de grotere luxe bus zaten met al die hobbels in de weg. Na een aantal uren komen we bij de grens van  Belize🛂 waar we onze papieren weer inleveren en 17 us dollar  pp exitkosten betalen. We lopen een paar honderd meter door niemandsland tot we bij de grens van Guatemala komen en weer een entreestempel krijgen. Dat is dan land 74. Dit is wel een bijzondere stempel want er staat 14 september in terwijl het vandaag toch echt 14 oktober is! Het was sowieso een bijzondere grensovergang want naast de douanier zit een bedelaar en er spelen zwerfkinderen achter de balie. Niks erg officieels dus. Verderop staat de bus ons op de wachten. Nog een kleine 100 km tot Flores en het is onmiddellijk duidelijk dat we weer in een Spaanstalig land zijn. We genieten echt van het landschap en de mensen, de huisjes met hangmatten, koeien en kippen en spelende kinderen. Rond 17.30 komen we in Flores aan, een druk levendig stadje (eiland). Er rijden allemaal rode “ tuktuks “ rond, we worden opgewacht door onze privé chauffeur die ons naar het reisbureau brengt om de terugreis te bevestigen. Daar willen ze een voucher hebben, die we alleen digitaal hebben. Ze spreken geen Engels en hebben geen internet. Dus met onze gids gaan we op pad om ergens een printer en internet te vinden. Ondertussen is het donker geworden en we hebben echt nog 70 km te gaan. Uiteindelijk lukt het printen bij een hotel en gaan we terug voor de reservering voor de terugreis overmorgen. Als dat geregeld is, is Karen intussen inmiddels zo beroerd dat ze de komende rit de hele tijd met een kotszakje op schoot doorbrengt. Onze chauffeur rijdt ongeveer 40 kilometer door dorpjes in het donker met allerlei mensen te voet, bromfiets en auto waarvan het overgrote deel zonder licht. Je kent dat wel de hele familie op een scooter, pa rijdt, moe daarachter, een kleine smurf voor op het stuur en op de pakkendrager nog eentje van een jaar of vijf. Dan komen we bij de entree van het natuurpark Tikal. Nadat we de tickets laten zien rijden we het park zo’n 25 kilometer in, waarbij onderweg de bordjes met let op voor jaguars🐆 , herten🦌, slangen🐍, kalkoenen 🦃 en een soort buidelrat🐀 tegenkomen, ben benieuwd morgen! We komen aan bij ons hotel de Jaguar Inn Tikal, waar ze al op ons wachten want we zijn aan de late kant. Buiten horen we meteen de junglegeluiden en zien een schitterende heldere sterrenhemel. We eten wat en horen dat we ons morgenvroeg 04.00 uur moeten melden bij de gids, dus dat wordt 03.30 uur opstaan. Onze kamer ziet er jungle-achtig en geweldig uit, met een groot kingsize bed en een hangmat voor het raam, met alleen maar jungle om je heen 😬. Nog snel de telefoons opladen (om morgen foto’s te kunnen maken) want in dit eco-resort wat op zonne-energie werkt gaat om 21.00 uur de stroom uit. Wij zijn erg moe na deze reis van bijna 12 uur, maar zeer nieuwsgierig naar morgen. Indy O appt dat ze weer veilig terug is in Cancún. Raar dat ze voor ons gevoel zo dichtbij is, maar toch ver weg 😢