Grottentocht met kano

Welke dag het in de week is zijn we allang vergeten en dat is een goed teken. Na een heerlijk ontbijtbuffet in het hotel, werden we klokslag 08.40 uur door de gids van Mayatoers opgehaald. Van tevoren nog even de was ingeleverd zodat we morgen weer iets hebben om aan te trekken. Spulletjes voor onderweg: zwemkleding, drinken, snackie, camera en zonnebrandolie dat is wat we volgens de reisgids mee moeten nemen. Er zijn geen anderen dus we hebben een privé tour 👌. 

Na 10 kilometer harde weg, gaan we een verschrikkelijk hobbelig weggetje in, onderweg naar de grottocht. We krijgen nog even een fikse regenbui over ons heen, maar wij zitten lekker droog. De gids verteld voluit over de natuur en stopt her en der om ons wat plantjes te laten ruiken. Het gebied waarin we rijden, wordt bevolkt door de Amish, inderdaad die! Die Amerikaanse die leven zonder machines en elektriciteit, rijden met paard en wagen en die strooien hoedjes op hebben. Ze leven nog net als in 1850. De laatste jaren, toen ze het in Amerika te druk vonden, zijn ze verder midden Amerika ingetrokken en nu zitten ze zelfs in Zuid Amerika. We zien bordjes dat we op moeten letten dat we niet op hun karretjes botsen. (De gids verteld lachend dat hij ze soms toch stiekem op een mobieltje zien kijken, haha) We passeren veel sinaasappel- en grapefruit boomgaarden. De gids verteld ook dat de meeste Belizianen geen Spanish en geen English spreken maar “Spanglish “. 

Uiteindelijk waden we nog door een rivier met de auto om bij de grot te kunnen komen (zie video), deze grot blijkt een 6 kilometer lang gangenstelsel te zijn. We stappen in een kajak met zien drietjes en krijgen een zwemvest aan en een helm met lampje op. Later wordt duidelijk waarom! We hoeven niets te doen want de gids peddelt, de eerste honderd meter komen we nog vleermuizen tegen maar daarna, wordt het helemaal donker en stil. We zien hele mooie rotsformaties die in de loop van duizenden jaren mooie stalactieten en stalagmieten gevormd hebben ook met diverse mooie kleuren. Dan is het plafond weer 40 meter hoog en dan weer 2 meter. Onderweg wijst hij nog enkele overblijfselen van de Maya’s aan. Steeds komen we meer obstakels tegen en denken wij dat we niet verder kunnen, maar de gids vindt iedere keer weer een gaatje. Dan wordt het even helemaal spannend want de opening tot het plafond van spitse punten is net zo hoog als de kajak en moeten we plat achterover gaan liggen. Een soort “ limbo-dansen” in een kajak, zie foto 😬. Uiteindelijk zijn we ruim twee kilometer verder als dat nog een keer moet. Karen en ik dachten hetzelfde: nu moet het buiten niet weer flink gaan regenen zodat het waterpeil een paar centimeter stijgt want dan kunnen we niet meer terug! Uiteindelijk keren we om en doen het in omgekeerde volgorde nog eens. We zijn opgelucht als we de laatste barricade gehad hebben. Het was heel erg mooi en ook blij dat we niet omgekiept zijn 🛶. Na 1,5 uur zijn we weer terug bij de auto. We drinken nog wat (rumpunch 😅) en eten een happie terwijl de gids een grote Koningsgier aanwijst en kolibries. Dan begint de reis over het hobbelpad weer terug en onderweg komen we te voet nog Amish tegen en maken nog een stiekem fotootje. 

Na een paar flinke regenbuien zijn we weer bij het hotel waar we lekker bij het zwembad gaan liggen en de was later weer ophalen.

De rest van de dag luiwammesen, eten en cocktails drinken. Wij hebben het hier wel weer gezien en we moeten nog een goede planning gaan maken om morgen met het openbaar vervoer, lees lokale bus 🚌 op de juiste plaats van bestemming aan te komen, “Placencia”. Dat wordt in vijf uur tijd tenminste drie keer overstappen, als volleerde “bejaarde” backpackers gaan we de uitdaging aan!