Chetumal

Geen foto’s vandaag.

Reis naar Chetumal. Zonder ontbijt op pad naar het busstation ( want in het hotel begint het ontbijt pas om 08.00 uur en wij lopen 07.30 al de deur uit. Kwartiertje lopen met de tassen en dan zijn we al bij het busstation. Daartegenover scoren we een ontbijtje, met omelet, koffie en verse vruchtensap. De bus vertrekt mooi op tijd en we hebben drie en een half uurtjes in de bus. Mooi tijd om het verslag van gisteren te schrijven. Buiten is weinig te zien. Een lange weg met ondertussen aan beide zijden een dichte groene muur van bladeren. Hier en daar suikerriet. En heel veel verkopers van allerlei Mexicaanse brood soorten. Kortom we sukkelen naar Chetumal de hoofdstad van de provincie, die kennelijk ook erg saai is. De stad wordt alleen gebruikt door mensen zoals wij die op doortocht zijn.

Bij het busstation aangekomen rond 12.00 uur waar we eerst binnen, bij de informatiebalie, vragen wat een taxi kost voor ze ons zodadelijk in de trappelende taxichauffeurmeute( dat is een nieuw woord) weer veel te veel gaan vragen. Goed beslagen gaan we de onderhandelingen in en voor 40 pesos( 2euro) worden we vier kilometer de stad in naar ons hotel gebracht. Dat hotel is prima. Chetumal echter is een deprimerend stadje, waar geen reet te doen is. Wel in de omgeving maar we hebben maar een paar uurtjes. Eerst eten we wat in het hotel. Bezienswaardigheden in de stad: op nummer 1 museum van de Maya, 2 Wallmart ( warenhuis), 3 las Americanas ( aantal warenhuizen. ) 4 avenida de heroes. Nou dan weet je het dus wel. We lopen nummer 4 over en gaan bij nummer 1 (museum) naar binnen. We slenteren wat rond en lezen alvast wat voor overmorgen als we naar de tempels in Tikal gaan. Ijsje gegeten want ook hier is het erg warm en bij het hotel wilden we nog even het zwembad induiken maar we zijn te moe. (Lui?) Bovendien is Karen een lelijk hoestje aan het ontwikkelen dus we besluiten bij de locale “farmacia’s” iets daar tegen te scoren maar de middelen die wij in NL kennen, kennen ze hier niet. In ons beste Spaans (en met behulp van Googletranslate, want ook wij kennen de vertaling van woorden zoals codeïne niet en die wil je hier zeker niet verkeerd uitspreken anders zitten we straks in de bak, 🛃haha) In de avond wandelen we naar de boulevard en weten daar een best aardig restaurantje te vinden vanwaaruit we de zonsondergang kunnen zien en ook het eten is prima. Terug nemen we een taxi- tje en brengen de ritprijs weer naar de helft. Ruim 25 pesos(1,25 euro) betalen we. 

Marei (mijn zus) geeft een reactie op het blog van gisteren waarin ik het over die sleuven had die als drempels fungeerden. Ze zegt dat ze in Mexico ook van die bobbels op de weg hebben die snelheidvertragend werken en dat ze die “slapende politieagenten” noemen. Die bobbels hebben we inderdaad ook gezien en het is heel lastig om daar met je fietsje tussendoor te sturen. Trouwens over Mexicaanse politie agenten gesproken (die Mexicanen hebben best gevoel voor humor): 2 Mexicanen zitten in een auto. Wie rijdt er ? ....... de politieagent. 

Dat soort grappen mag ik wel.